به دنيايي كه مردانش عصا از كور ميدزدند

من از خوش باوري انجا محبت جستجو كردم

غلط بود آنچه ميپنداشتيم!!!

-------

تمام ريشه ها خشكيده اينجا/همه انديشه ها از ياد رفته ست.به اين نسلي كه در راه است سوگند/كه نسل آدمي بر باد رفته ست.در اينجا حرف بي رنگي قديمي ست/ نگاه نغمه ها درگير رنگ است.بقول شعر مولانا:در اينجا/وجود عشق آلودست،ننگ است.بجز ديوانه هائي در خيابان/ نمانده ردّي از دنياي مجنون.نظامي نيست اينجا تا ببيند/چه آمد بر سر فرداي مجنون.در اين ديري كه شيرين غرق رنگ است/و عشق پاك بازاري ندارد.بجز هنگام قطع ريشه ي دل/كسي با تيشه ها كاري ندارد

------

شهرداري آمد، جمع كن،برد برو/ جان مولا نبريد! معرفت مرد برو. اين چه قانوني بود؟!!!!جز دورويي و ريا/ كه به نامش بردند روزيِ پاكِ تو را.

عالي بود

چند روزي هست حالم ديدني است

حال من از اين و آن پرسيدني است
گاه بر روي زمين زل ميزنم
گاه بر حافظ تفعل ميزنم
حافظ ديوانه فالم را گرفت
يک غزل آمد که حالم را گرفت:

« ما زياران چشم ياري داشتيم
خود غلط بود آنچه مي پنداشتيم! »
اشعار انتخابيتون واقعا به دل مي شينه...

فوق العاده بود زياد!

راميلاي عزيز؛ اشعارت لطيف و شفافه... و اين حکايت از احساساتي اين گونه است که خود را در اين غالب نشان مي دهد.
دوست من! گذشت زمان و تجربه انسان بودن به ما مي گه: دوست بداريم، دل بدهيم امّا به هيچ کس و هيچ چيزي جز ربّ خويش دل نبنديم! چون هر دل بستني، دل کندني در پي خواهد داشت.
ولي تا مي توانيم دوست بداريم و دوست بداريم...